رنج بیش فعالی در گذر کودکی تا بزرگسالی

به گزارش ایرنا، ADHD یک اختلال رشد عصبی (neurodevelopmental) محسوب می شود و اغلب با نشانه هایی مانند بی قراری و بی توجهی همراه است. هر چند این اختلال بطور متداول در کودکان تشخیص داده می شود، اما ممکن است بزرگسالان یاد بگیرند که نشانه های آن را پنهان کنند و این موجب می شود تشخیص آن از سایر اختلالات سلامت روان دشوار شود.

روانشناسان روش های درمانی مختلفی برای این اختلال رشد عصبی به کار می گیرند و تحقیقات نشان داده زندگی برخی از افراد درگیر پس از تشخیص این بیماری به میزان زیادی بهبود پیدا کرده است و آنها می توانند کارهایی مانند پرداخت به موقع قبوض، حفظ ارتباط با دوستان و خانواده را انجام داده و توانایی ارتباطی را ارتقا دهند.

این مسئله نشان دهنده امکان تحول با تشخیص این بیماری و کمک به هر بیمار برای در پیش گرفتن مسیری منحصر به فرد برای بهبود و درمان است.

اختلال کمی توجهی- بیش فعالی ریشه در کودکی

در همین خصوص یک روانشناس در خراسان جنوبی معتقد است که دارو و درمانی برای افزایش سطح دوپامین و نوراپی نفرین در مغز می تواند به عنوان روشهای درمانی برای این بیماران موثر باشد.

راحله شهریاری در گفت و گو با خبرنگار ایرنا افزود: اختلال کم توجهی-بیش فعالی (ADHD) یکی از مشکلات سلامت روان است که باعث می شود فرد برای متمرکز شدن روی یک کار واحد یا ثابت نشستن برای مدت طولانی دچار مشکل شود.

وی ادامه داد: گرچه بسیاری از مردم در طول زندگی خود کاهش تمرکز و تغییر در سطح انرژی را تجربه می کنند اما کم توجهی و بیش فعالی در افراد مبتلا به ADHD شدیدتر است؛ به طوری که روی تحصیل، کار، روابط اجتماعی و زندگی خانوادگی آن ها تاثیر می گذارد.

کارشناس ارشد روانشناسی در خراسان جنوبی با بیان اینکه اختلال ADHD معمولا از دوران کودکی شروع می شود، اما احتمال دارد تا دوران بزرگسالی تشخیص داده نشود اظهار کرد:بسیاری از مردم فکر می کنند که ADHD محدود به دوران کودکی است؛ در حالی که این تصور اشتباه است. این اختلال در بزرگسالان هم دیده می شود، اما در حقیقت ریشه در دوران کودکی فرد دارد.

وی کم توجهی، بیش فعالی و ترکیلی را از انوع اختلال ADHD برشمرد و افزود: در نوع کم توجهی همان طور که از نام آن پیدا است، افراد مبتلا به بیش فعالی از نوع کم توجهی در تمرکز کردن، تکمیل وظایف و پیروی از دستورالعمل ها با مشکل مواجه می شوند لذا در مقابل، علائم بیش فعالی یا تکانشگری در آن ها کمتر دیده می شود و تحقیقات نشان می دهد که بیش فعالی از نوع عدم تمرکز در بین دختران شایع تر است.

شهریاری یادآور شد: در نوع بیش فعال- تکانشی هم افراد مبتلا به این اختلال ممکن است هنوز هم در توجه کردن کمی مشکل داشته باشند، اما بیشتر از بیش فعالی و تکانشگری رنج می برند؛ به این معنی که بی قرار هستند، انرژی زیادی دارند، نمی توانند یک جا بنشینند، زیاد صحبت می کنند یا تمایل دارند صحبت دیگران را قطع کنند.

وی بیان کرد: در نوع ترکیبی بیشتر افراد مبتلا به ADHD نوع ترکیبی آن را تجربه می کنند؛ یعنی علائم کم توجهی و بیش فعالی-تکانشگری به یک اندازه در آن ها وجود دارد.

کم تحرکی - بیش فعالی از تشخیص تا درمان

این مشاوره خانواده تاکید کرد: افراد مبتلا به این نوع اختلال روانی برای انجام یک کار یا وظیفه مشخص در مدت زمان طولانی تمرکز کافی ندارند و فراموش می کنند چه وظایفی بر عهده شان گذاشته شده است.

وی بیان کرد: همچنین ممکن است کارها را به ترتیب انجام ندهند و با کوچک ترین محرکی دچار حواس پرتی می شوند لذا تمرکز خود را برای ادامه کار از دست می دهند.

شهریاری گفت: آرام ماندن و تحرک نداشتن حتی برای مدت کوتاه برای آن ها دشوار است، دائما وسط حرف دیگران می پرند و در حقیقت، منتظر ماندن برای به پایان رسیدن صحبت دیگران برای آن ها سخت است.

وی در خصوص راه های تشخیص بیش فعالی نیز افزود: هیچ آزمایش واحدی وجود ندارد که بتواند ابتلای شما یا فرزندتان را به ADHD تایید کند اما تنها راه برای تشخیص آن این است که متخصص سلامت روان علائم بیش فعالی شما یا فرزندتان را در 6 ماه گذشته مورد ارزیابی قرار دهد.

کارشناس ارشد روانشناسی بالینی ادامه داد: معاینه بدنی، جمع آوری اطلاعات درباره سابقه پزشکی شخصی و خانوادگی، تست های روان شناختی برای ارزیابی علائم شما و بررسی سایر شرایطی که ممکن است شبیه ADHD به نظر برسند انجام می شود.

وی گفت: هدف از درمان این اختلال، مدیریت و کنترل خشم و رفتارهای غیر عادی است تا فرد بتواند با دیگران راحت تر ارتباط برقرار کند.